φοιβονομούμαι

-έομαι, Α

(θεσσαλική λ.) καθαίρομαι, εξαγνίζομαι.

[ΕΤΥΜΟΛ. < φοῖβος «καθαρός, αγνός» + -νομοῦμαι (< -νόμος*), μέσω ενός αμάρτυρου *φοιβονόμος].